theaterteksten

Ze zitten in dezelfde ruimte, een laboratorium. Voor welke wedstrijd of experiment op leven en dood hebben ze zich opgegeven? Krijgen ze spijt van hun keuze als ze er langzaam achterkomen wat het leven de moeite waard maakt?

Jolanda gaat op reis, bepakt en gezakt zegt ze nog even gedag tegen haar buurvrouw Saskia. Saskia wenst Jolanda een goede reis, maar dan heeft Jolanda nog één klein verzoekje ... Speciaal geschgreven voor het 1ste Bosch dialogenfestival.

Wat zou jij doen als je een vrouw onophoudelijk hartverscheurend hoort huilen? Probeer je haar te stoppen, te begrijpen, te troosten? De naamloze vrouwen in Femmes Foetales hebben zich al zo lang verscholen achter maskers, dat ze hun intermenselijke intuïtie volledig zijn kwijtgeraakt. Steeds wanhopiger proberen ze de situatie te sussen en laten zich zo van hun meest lachwekkende kant zien. Welke strategie wint? Wetenschap of geloof? Naïviteit of cynisme? Wijn zuipen? Er worden bondjes gesmeed en net zo gemakkelijk weer gebroken, er wordt initiatief genomen en verscholen. En wat is er toch gebeurd in de relatie met hun dochters? Je wordt constant heen en weer geslingerd tussen lachen en huilen.

Marino van Liempt heeft Samaritaan geschreven in opdracht van regisseur Iris van Rooij. Het gaat over wat het betekent om dakloos te zijn en hoe de wereld naar daklozen kijkt naar aanleiding van het eenzaam sterven van een man op 'zijn' lievelingsbankje. Met live muziek. Niet geschikt voor tere zieltjes.

Het café is een saloon, cowboys (m/v) en indianen komen binnen met de boodschap: "Lachen of ik schiet (in de lach)"

Mensen in de rij voor een skilift, maar gaat dat poortje ooit nog open?